Wszystko się zaczęło u nas w domu, przy stole kuchennym. W pierwszych dniach wojny przyjęliśmy dużą rodzinę uchodźców z Sokala: babcię i dziadek, trzy synowe i piątkę dzieciaków. Potem ruszyła noclegowania, która funkcjonowała do kwietnia 2022 r. A potem nie przestaliśmy pomagać. Połączyliśmy siły z Punktem Wydawania Pomocy Osobom w Kryzysie Uchodźczym Błonie 4. W 2023 r. wokół Punktu powstał Centrum Inicjatyw "Błonie", które dzięki wysiłkom wspaniałej drużyny wolontariuszy stał się dla wielu drugim domem tutaj w Zamościu. Miejsce, gdzie można się spotkać w przyjaźniej, otwartej atmosferze, i aktywnie się zaangażować w pomaganie. 

Pomagać nie przestaniemy, zapraszamy do dołączenia do naszego wspaniałego Grona!

Коли в Україні почалася війна, я змушена була залишити рідну домівку і разом з дітьми приїхала до Польщі. Це був важкий час — нова країна, інша мова, повна невизначеність. Але з перших днів я відчула велику підтримку від місцевих людей.

Спочатку разом з дітьми приходили до пункту видачі допомоги, бо тоді ще не працювала. Згодом я не могла залишатися осторонь, коли стільки українців потребували допомоги. Тому вирішила допомогати. Згодом долучилася до організації, яка допомагає українцям адаптуватися до нового життя — ми проводили заняття, ігри, спілкувалися.

Допомога в центрі ініціатив стала для мене не просто способом бути корисною — це дало мені нову силу, нових друзів і віру в людяність. Саме тут, я зрозуміла, що навіть у найтемніші часи можна знаходити світло, допомагаючи іншим. 

До фундації потрапила випадково, був майстер клас , потім англійська мова. Мені сподобалось, тому приходила та допомагала.

Відкрита, щира, весело. Більше не знаю, що про себе можна сказати.

" Wojna jest zawsze porażką ludzkości"

Jak większośc Polaków starałam się jakoś pomóc Ukraińcom po wybuchu wojny. W CI Błonie jestem od około 2 lat. Lubię pomagać i chętnie uczestniczę w spotkaniach polsko-ukraińskich. 

Nie będę się rozpisywać, bo moja historia jest podobna do wielu innych. Wybuch wojny ogarnął nas grozą i chęcią pomocy tym bardziej, że moja Synową pochodzi z Ukrainy. Otworzyliśmy szeroko drzwi swojego domu dla uchodzców. Los zetknął mnie z Komendantem Hufca ZHP, który szukał mieszkania dla rodziny z Żytomirza i to mieszkanie załatwiłam (okazało się, że dla naszego Gienia). A reszta poszła szybko.Ja załatwiłam transport pomocy ze Szwajcarii, a ZHP magazyn na Błoniach. Od początku tj. od 13 marca 2022 r. stała ekipa Sylwia, Śława, Gienio, Olena i Luda, a potem dołączyła Ela. Współpraca że Stefanią i Lapiguą zaczęła się w lipcu 2022 roku i od stycznia 23 roku połączyliśmy siły. I tak działamy wspólnie do dzisiaj jako wolontariusze Lapigua.

Od pierwszego miesiąca wojny organizowałam i pracowałam w punkcie wydawania pomocy uchodźcom tu w Zamościu, ale pomagałam i w Ukrainie oraz żołnierzom. 

W lecie 2022 r. pracując w punkcie przy ul. Błonie 4 poznaliśmy Stefanie i jej Fundację. Początkowo była to luźna współpraca, ale od początku 2023 r. Fundacja "Lapigua" objęła nas opieką i swoim patronatem.

Od tej pory działamy wspólnie. 

З березня 2022 року, з першого дня приїзду до Замостя, включився в волонтерську діяльність. Спочатку допомагав разом з дружиною видавати допомогу в харцерському клубі "Вікінг". Збір та видача допомоги була організована харцезами м. Замостя. За активну участь у допомозі нагороджений разом з дружиною срібною відзнакою Ruchu Przyjaciół Harcerstwa. Одночасно з допомогою в клубі,  проводили гуманірну роботу на Блоні 4. Були дні, коли за допомогою зверталося біля 150 осіб з сім'ями. Це була не тільки видача продуктів першої необхідності, але перш за все психологічна підтримка і розрада, пошуки житла, роботи. Тисячі людей, життєвих ситуацій та історій, деколи трагічних подій, пройшли наскрізь і залишити слід на все життя. Та боротьба за життя в Україні триває, наші люди незламні, віра в перемогу надихає на подальшу участь у волонтерській роботі. 

Od początku wojny miałam dyżury w punkcie recepcyjnym, tam poznałam rodzinę z Żytomierza, było im trudno znaleźć lokum, bo mieli ze sobą psa, ja zaprosiłam ich do siebie i byli u mnie 8 miesięcy. Wtedy odczułam radość pomagania. Jestem na emeryturze i mam dużo wolnego czasu. Moi goście, Wolodia, Olena i ich syn dali mi dużo siły, a ja swoimi staraniami uratowałam życie Wolodi, można tak powiedzieć. Miał sepsę, 5 tygodni w szpitalu, potem chore serce, wymienili mu zastawki, kolejne 7 tygodni w szpitalu. W tym czasie poznałam ludzi z Błonie, jeździłam tam z Leną po ubrania, żywność. Z Elą znałyśmy się wcześniej z innej organizacji i to ona sprawiła, że zostałam pomagać na Błonie. Lubię ludzi, po prostu lubię pomagać i nie oczekuję nic w zamian. A poza tym szczególnie lubię ludzi z Ukrainy, bo mój tata urodził się we Lwowie, przed wojną jeździłam do Lwowa co kwartał, pochodzić śladami mojego taty. końca wojny żeby tam wrócić. Taka to moja historia w skrócie 

 Моя співпраця з пунктом Blonie та Fundation Lapigua розпочалася у листопаді 2022 з знайомства з Stefanie Bogaerts та планування першого спільного благодійного заходу "Різдвяний ярмарок" разом з Lokalnie i Globalnie. 

Ми створили багато краси з друзями з України та Польщі та представили наші роботи у рамках різдвяного ярмарку на ринку у Замосці. Вже тоді було безліч чудових людей котрі об'єднаналися довкола спільної авантюри і наш перший досвід був вдалим та дав мотивацію на продовження.

Моєю рушійною силою було об'єднати однодумців та створювати щось направду потрібне для нашої країни в цей час. Адже наш приклад показував українців, як достойних людей котрі хочуть писати нову українсько-польську історію. Історію взаємопідтримки, вдячності, культурного обміну та дружби. 

Згодом було ще безліч ярмарків, Пасхальні, Гетьманський, Різдвяні, Kobietu kobietom, дожинки...

Важливою частиною нашої співпраці це було проведення майстер класів, вже і не згадаю точну цифру мабуть понад 50 з різних технік та напрямків традиційного та сучасного мистецтва. Це був час чудового спілкування та знайомство все з новими і новими людьми безліч з котрих стала частинкою пункту і до сьогодні. 

Я радію що з шалених ідей, невтомної праці та дружби виростає щораз міцніше дерево пункту Blonie. Це місце де можна зустріти однодумців, поспілкуватися, попрацювати, навчитися нового, обмінятися досвідом, втілити чудові ідеї та провести час за чашечкою чаю.

Так що моє сердечко у вигляді логотипу завжди з Fundation Lapigua та Blonie :) 

Моя пригода з волонтерством у Фундації Lapigua i CI Błonie розпочалася в той час, коли кордони були заблоковані в Україні для водіїв далекобійників. Тоді я вперше прийшла до фонду, щоб допомагати з приготуванням обідів для водіїв вантажівок, які застрягли на кордоні. З часом я почала залучатися до інших діяльностей фонду. Я брала участь у майстер-класах, ярмарках та спільному плетінні маскувальних сіток.

Moja przygoda z wolontariatem w Fundacji Błonie rozpoczęła się w czasie, gdy granice były zamknięte z powodu wojny w Ukrainie. Wtedy po raz pierwszy przyszłam do fundacji, aby pomagać w przygotowywaniu obiadów dla kierowców ciężarówek, którzy utknęli na granicy. Z czasem zaczęłam angażować się w inne działania fundacji. Brałam udział w warsztatach, jarmarkach oraz wspólnym pleceniu siatek maskujących.

Мене звати Катерина Афанасенко. Я приїхала до Польщі 25 лютого 2022 року — на другий день після повномасштабного вторгнення Росії в Україну. Моє знайомство з Центром допомоги розпочалося вже навесні, у березні 2022 року, коли в Замості було організовано видачу гуманітарної допомоги для українських біженців. Допомога була дуже суттєвою: засоби гігієни, продукти харчування, одяг — усе необхідне для щоденного життя на новому місці.

Саме тоді я познайомилася з волонтерами, які працювали на видачі, та з організаторами цього Центру — щирими, добрими, мегапозитивними людьми. Серед найактивніших учасників допомоги були пані Божена, пані Еля та пан Євген з України. Ми підтримували зв’язок постійно, і коли з’явилася ідея створення простору, який би об’єднував людей і давав більше можливостей, ніж просто видача гуманітарки, я долучилася як волонтерка.

Так виник Центр ініціатив «Блоні» за адресою вул. Сінкевича, 3 у місті Замость. Тут ми проводимо різноманітні заходи для української та польської громад: майстер-класи, навчальні гуртки, інтеграційні події, ярмарки. Я беру активну участь у багатьох проєктах, а кошти, зібрані під час заходів, спрямовуємо на допомогу українцям у Польщі та в Україні — для військових, для матерів з дітьми, для лікарень, шелтерів і волонтерських центрів.

Окремо хочу згадати Стефанію — вона зараз є головною координаторкою Центру ініціатив «Блоні» та засновницею фундації Lapigua, яка допомагає людям у складних життєвих обставинах. Її енергія й відданість справі стали рушієм багатьох наших ініціатив.

Я вдячна всім, хто долучається до цієї справи. Разом ми створюємо не просто допомогу — ми створюємо спільноту підтримки, інтеграції, взаємоповаги і сили. 

Witam wszystkich! Mam na imię Mariya,  przyjechałam do Polski jako uchodźca wojenny 27.02.2022 ze swoimi dziećmi. Córcia miała 3.3 lata, a syn skończył zaledwie 1 miesiąc życia.  Pierwsze kilka miesięcy stali dla mnie i mojej rodziny wypróbowaniem,   dzieci zaczęli często chorować (4 pobyta w szpitalu za 4 miesięcy) i ta nie wiadomość przyszłości ciebie, twojego kraju, tego kraju który cię przyjął po prostu męczyli ze środka. 

Dziękuje wszystkim ludziom, które trafili się nam na tym etapie życia. dziękuję Polsce, Polakom i Ukraińcami które od pierwszych dni zaczęli  robić wszystko co od nich zależy, żeby pomóc przeżyć tą część historii ♥️

A moja droga pomocy zaczęła się później, kiedy mój syn trochę urósł.

W drugiej połowie 2022 roku starałam się pomagać osobom, które dopiero przyjechali do Polski. Razem chodziliśmy do urzędów, żeby załatwić sprawy legalności pobytu w Polsce. Oraz próbowałam pokazać ludziom, piękny Zamość i miejsca w których można było znaleźć pomóc rzeczowo, żywnościowo oraz  co jest najważniejsze, wsparcie psychologiczne, poczucie tego, że nie jesteś sama/sam.

W miarę swoich możliwości, dzięki koledze Oleksandru Shustu i jego firmie transportowej,   przekazywaliśmy różne rzeczy dla wojskowych i dla osób które wyjechali ze swoich domów w miejscach gdzie idą aktywne działania wojskowe, ale zostali w Ukrainie, i ich przyjęli inne rodacy, na przykład jak moja Teściowa i wielu innych.

Moje działanie w Fundacji zaczęło się od grudnia 2023 roku, zorganizowaliśmy się z dziewczynami do robienia i wożenia posiłków dla kierowców TIRów, które tygodniami stali w kolejce na blokowanych przejściach granicznych  Polsko-Ukraińskich.

Bardzo wdzięczna Centrum Inicjatyw  "Błonie", oraz Fundacji "Lapigua",  Pani Stefanii Bogaerts i Panu Radosławowi Hojdzie za to, że wtedy otworzyli drzwi Centrum, i zabezpieczyli nas wszystkim dla przygotowania i rozwożenia tych posiłków❤️

Od tam tej pory, zapoznałam się ze wszystkimi wolontariuszami  które działają w CI "Błonie".                 To są Ludzie z wielkiej litery i ogromnym sercem, które lubią życie i lubią pomagać bez względu na      nic ❣️

Za te 1,5 lata mojej obecności tu, było zorganizowano mnóstwo warsztatów na których tworzyliśmy różne piękne rzeczy, i na kolejnych kiermaszach sprzedawaliśmy ich. Cały utarg przekazywaliśmy ( Fundacja) na rzecz osób które pocierpieli od wojny, dzieciom które stracili rodziców przez wojnę, kobietom, które  doświadczyły przemocy psychicznej i fizycznej. 

Praca wolontariuszem to nie tylko oddawać ale czasem trzeba i "brać",  ale tu mi chodzi o branie nowej energii i siły dla dalszego działania. I tu dziękuje Stefanii za organizowanie nas, za organizowanie dla nas ciekawych szkoleń i wymianą doświadczenia z innymi organizacjami, ludźmi żeby trzymać ten ogień w sobie .

Właśnie jednym z takich kluczowych(ich było dużo i wszystkie są 🔥) spotkań w tym roku, było spotkanie z wolontariuszami z Przemyśla. Cudowne Pani nauczyli nas, jak robić maskujące siatki dla wojskowych.  I już 4 miesiąc  w naszym centrum tworzy się magia 💫 Za co jestem mega wdzięczna wszystkim i KAŻDEMU, bo dla stworzenia 1 siatki trzeba "wygrać" nie jeden kwest) (zamówienie materiałów, dopasowanie kolorów, przywiezienie materiałów z Ukrainy, tworzenie ramy na której to się mocuje , krojenie tkanin w odpowiedniej szerokości , obrębienie siatki, przeszkolenie osób i chyba najtrudniejsze zebrać wszystkich w jednym czasie ) 

Podsumowując - jestem szczęśliwa, że na mojej drodze życiowej spotkałam tak wspaniałych ludzi,        z którymi jesteśmy bardzo różne ale łączy nas to miejsce i chęć robić ten świat bardziej lepszym         💙💛 🤍♥️   

Witam. Mam na imię Natalia. Przyjechałam do Polski 26 lutego 2022 roku z swoimi dzieciakami, uciekając od strasznej niewiadomości, która została zrobiona przez wojskowe działania rosji w Ukrainie.  

Zostawiając rodzinę, życie i serce w domu. 

Będąc już w bezpieczeństwie,  nie mogłam siedzieć po prostu w domu, dla tego postanowiłam, że zostanę wolontariuszem. Pomagałam przy punkcie pomocy rzeczowej dla osób, które uciekały przed wojną i potrzebowałytej pomocy, byłam tam jako jedyna do końca działania tego punktu, czyli do października 2022 roku. 

Później dowiedziałam się o działaniu Fundacji "Lapigua" i CI "Błonie", gdzie zaczęła się moja długa, piękna droga pomocy dla osób potrzebujących,  w gronie innych wolontariuszy.

Моє знайомство з Блонє почалося приблизно рік тому за порадою подруги, як місце, де збираються українці і поляки, спілкуються, займаються рукоділлям і просто разом проводять дозвілля. Прийшовши - одразу відчула себе частинкою такої собі родини, де панує дуже позитивна  атмосфера, тут весело, затишно, до того ж - це місце, де можна реалізувати свої таланти, знаючи, що це може комусь допомогти і принести користь. Тут я віднайшла багато щирих друзів, безкорисну допомогу і просто цікаве і позитивне спілкування!! 

24 lutego 2022 roku był najtrudniejszym dniem mojego życia.

Wojna wybuchła w moim kraju – Ukrainie. Choć mieszkałam w Polsce już od wielu lat, ten dzień zatrzymał mi oddech.  Telefony dzwoniły bez przerwy, wiadomości były pełne strachu i desperacji. 

Nie da się na coś takiego przygotować, nawet jeśli sam jesteś bezpieczny.

Tego wieczoru spotkaliśmy się na starówce w Zamościu. Zgromadził nas Wojtek Łosiewicz, by – bez słów, ale bardzo wyraźnie – zamanifestować jedność wobec zła. Tam poczułam, że musimy być razem.

Następnego dnia rano zobaczyłam ogłoszenie miasta Zamość o naborze wolontariuszy. Na początku pomyślałam: świetnie, ktoś będzie pomagał. Ale ta myśl trwała tylko chwilę – zaraz pojawiła się kolejna: to ja chcę być tą, która pomaga.

Zadzwoniłam bez wahania i zostałam pierwszym oficjalnym wolontariuszem miasta Zamość.

Razem z moją siostrą i naszymi czteroletnimi synkami poszliśmy na krytą pływalnię, która w tamtym czasie zamieniła się w punkt pierwszego kontaktu dla osób uciekających przed wojną.

Ze względu na małe dzieci musiałyśmy z siostrą podzielić się obowiązkami. Byłyśmy na zmianę przy pływalni. A już po południu, 25 lutego, wiozłam do niej pierwszą rodzinę – matkę z dwójką dzieci, w tym z noworodkiem. Przyjęła ich z otwartym sercem. Nakarmiła, otuliła ciepłym kocem i nadzieją – że choć świat się zawalił, dobro nadal istnieje.

Filmiki z moim udziałem szybko obiegły sieć, ale dla mnie najważniejsze było jedno – działać. 

My nie straciliśmy nic. Mieliśmy dach nad głową, ciepło, bezpieczeństwo. I właśnie dlatego wiedzieliśmy, że naszym obowiązkiem jest dać z siebie wszystko.

Pisząc moją historię pomocy innym, nie mogę nie wspomnieć o tych, którzy pomogli mi pomagać.

To przede wszystkim mój mąż, który działał ramię w ramię ze mną. Może nie był tak widoczny publicznie, ale jego wsparcie i zaangażowanie były ogromne. Bez niego nie dałabym rady.

Ogromnym wsparciem byli również Pani Małgorzata F. oraz Pan Łukasz T. – otworzyli swoje serca i domy. Dzięki nim mogłam udzielić schronienia jeszcze większej liczbie osób.

Nie mogę też nie wspomnieć Pani Barbary K., której pomoc na zupełnie innym szczeblu miała ogromne znaczenie. Jej wsparcie było ciche, ale konkretne i strategiczne – pozwoliło mi poszerzyć zakres działań i dotrzeć tam, gdzie sama nie dałabym rady.

Ogromnie ważna była również współpraca z pastorem mojego kościoła, Władysławem Wiglaszem, który z oddaniem niósł pomoc wszędzie tam, gdzie była potrzeba. Dzięki jego zaangażowaniu mogliśmy skuteczniej reagować, organizować działania wspólnotowe i nieść nie tylko wsparcie duchowe, ale też potężne wsparcie finansowe, żywnościowe i rzeczowe, które trafiało dokładnie tam, gdzie było najbardziej potrzebne.

Przez wiele miesięcy starałam się być pomocna w różnych miejscach i różnym osobom – zarówno tym, którzy potrzebowali ratunku, jak i tym, którzy ten ratunek nieśli dalej. Bo pomoc to nie tylko działanie – to sieć relacji, zaufania i nadziei.

Wspólnota dobra – to właśnie ona pozwoliła nam stanąć na wysokości zadania. I to właśnie ona daje nadzieję, że nawet w najciemniejszych chwilach, światło zawsze znajdzie drogę.

Wojna nadal trwa.

A ja nadal chcę być użyteczna.

Od dłuższego czasu mam przywilej towarzyszyć kobietom, które walczą o swoje zdrowie i życie. Kobietom w trakcie leczenia onkologicznego, często daleko od domu, w obcym kraju, zmagającym się z wojną. To inny rodzaj walki – cichy, codzienny, bolesny. I jestem ogromnie wdzięczna, że mogę być przy nich. Nie tylko być i wysłuchać, ale realnie pomóc – w sprawach, które dla nas są banalnie proste, a dla osób nieznających języka polskiego stają się barierą nie do przejścia. Umówić wizytę lekarską. Zrozumieć dokumentację. Wytłumaczyć zalecenia. Zorganizować transport. Pójść razem na badania. Tłumaczyć emocje i procedury, które często są trudniejsze niż sama choroba.

Ale również teraz nie mogę nie wspomnieć o tych, bez których i ta pomoc byłaby niemożliwa.

To osoby, które otwierają swoje serca i domy – szczególnie Stefania B., której wsparcie w tym trudnym czasie jest niezastąpione. Stefania nieustannie niesie pomoc – bez chwili przerwy, bez zawahania, z sercem szeroko otwartym dla każdego potrzebującego.

To Pani Ania, która niestrudzenie pomaga w szpitalu, zawsze gotowa, by nieść pomoc.

To także ci, którzy w modlitwie podtrzymują nas na duchu, dając nadzieję i siłę do dalszego działania.

Na koniec chcę powiedzieć jedno: jest wiele osób, którym chcę podziękować za pomoc w pomaganiu. Nie wszystkich mogę wymienić z imienia. Ale każdy z Was jest w moim sercu.  Pomoc nigdy nie jest dziełem jednej osoby – to zawsze efekt wspólnego wysiłku. Jestem tylko jednym z ogniw w tym łańcuchu dobra. 

Całe to zamieszanie zaczęło się chyba de mnie... Mam dużo przyjaciół na Ukrainie, którym w pierwszych dniach wojny zaproponowałem pomoc. Razem z żoną Stefanią w marcu 2022 r. założyliśmy Fundację Lapigua. 

W Fundacji zajmuję się głównie zadaniami logistycznymi i sprawami formalnymi.

==

Cześć! Jestem wolontariusz Tommie. Od samego początku istnienia Fundacji Lapigua wszędzie z mamą jeżdżę i pomagam. Na początku w noclegowni w Domu Weselnym Ambrozji, a teraz w Centrum Inicjatyw Błonie. Kocham uporządkowanie darów w naszym magazynku (mama nie jest tym tak bardzo zachwycona jak ja) i świetnie się bawię z moimi polskimi i ukraińskimi kolegami podczas spotkań na Błoniach.

Я дізналася про майбутній ці Блоні в 22 році, коли отримувала допомогу на Вул. Блоні,почала стежити за ними в інтернеті.

На різдвяні свята, побачила на їх сторінці оголошення про прохання долучитися до різдвяного благодійного ярмарку, і зробила для них кількадесят різдвяних гномів, таким чином познайомилася з Наталією Яворською та Стефанією.

Пізніше почала приходити на майстер-класи, які влаштовувала Іра Мартин і на інші зустрічі які організовувалися, брала участь та допомогала, чим могла. Поступово познайомилася з усіма учасниками цього неймовірного колективу. Зрозуміла, що знайшла прекрасних людей, близьких мені по духу ,,своїх людей,,, з якими приємно, навіть, просто бути поруч. Пізніше і сама стала проводити майстер- класи, допомогати в організації діяльності, тощо.

Дякую,що ви є в моєму житті!!!